Od Redakcji
W wykładzie podano współczesną definicję otępienia i omówiono klasyfikację zespołów otępiennych oraz ich diagnostykę różnicową. Przedstawiono również poglądy na patogenezę zmian mózgowych pierwotnie zwyrodnieniowych prowadzących do upośledzenia intelektu. W końcu wskazano sposoby postępowania z chorymi i omówiono koncepcję leczenia clemencji (red.).
W wykładzie przedstawiono ocenę zaburzeń procesów poznawczych w przebiegu otępienia, szczególnie w chorobie Alzheimera i wielozawałowym uszkodzeniu mózgu. Następnie scharakteryzowano model otępienia w przewlekłym alkoholizmie i podano podstawowe dane o różnicowaniu otępień metodami neuropsychologicznymi. Wykład kończą uwagi na temat terapii chorych i ich rodzin. (red.)
Wykład zawiera omówienie podstawowych cech klinicznych i neuropatologicznych różnych schorzeń zwyrodnieniowych, przebiegających z otępieniem. Obszernie przedstawiono tzw. „otępienie korowe", a szczególnie chorobę Alzheimera, jej rozpoznawanie i przebieg. (red.)
W wykładzie przedstawiono sposób przeprowadzenia diagnostyki różnicowej między otępieniem typu Alzheimera i otępieniem wielozawałowym. Podstawę różnicowania stanowią dane anamnestyczne, stan neurologiczny, badanie CT mózgu, ocena dynamiki choroby i wyniki wybranych badań psychologicznych. Tekst pracy oparto na omówieniu własnego materiału.(red.)
Przedstawiono, wraz z krótkim omówieniem, klasyfikację encefalopatii wywoływanych u ludzi i zwierząt przez tzw. wirusy powolne. Podano charakterystyczne cechy tego czynnika etiologicznego i wskazano na jego powiązanie z mutacjami określonych genów, zlokalizowanych u człowieka na 20 chromosomie.(red.)
W wykładzie przedstawiono wyniki własnych badań nad występowaniem otępienia w przebiegu choroby Parkinsona. Uchwycono zależności między wiekiem zachorowania, dynamiką choroby i objawami ubocznymi leczenia a nasileniem zmian otępiennych, (red.)
Wykład poświęcono omówieniu roli neuroprzekaźników w uczeniu się i funkcjonowaniu różnych rodzajów pamięci oraz znaczeniu zaburzeń w zakresie tych neurotransmiterów w różnych typach otępienia. Zwrócono uwagę na perspektywę przewlekłego stosowania profilaktycznego w przyszłości leków działających na układ aminokwasów pobudzających.(red.)
Autor omawia zagadnienie przyżyciowej diagnostyki zaniku mózgu przy użyciu nowoczesnych metod.
Po przedstawieniu uproszczonego podziału dystrofii omówiono w wykładzie bardziej szczegółowo dystrofię Duchenne'a wraz z oceną wartości badań laboratoryjnych: emg, ekg, biopsji mięśniowej, radiologii i badań biochemicznych. Podano też charakterystyczne cechy dystrofii typu Beckera i postaci pośredniej. W końcu wspomniano o obecnych próbach leczenia dystrofii mięśniowej (red).
W wykładzie scharakteryzowano różne dziecięce i później występujące formy rdzeniowego zaniku mięśni. Prawie wszystkie one dziedziczą się w sposób autosomalno recesywny. Podano cechy zapisu emg oraz obrazu histopatologicznego mięśni. Przedstawiono nowoczesne poglądy na patogenezę tej grupy chorych. Odgrywa tu przypuszczalnie rolę płodowe zaburzenie rozwoju kontaktu między nerwem a mięśniem. (red.)
Krótkie omówienie grupy schorzeń mięśni z określonym defektem metabolicznym. Należą tu: glikogenozy, niektóre formy zaburzeń lipidowych, defekty mitochondrialne, porażenie okresowe i hipotermia złośliwa. (red.)
Jest to krótkie omówienie stosunkowo niedawno wyodrębnionej grupy chorób uważanych dawniej za „nietypowe dystrofie". W opisach położono nacisk na cechy histologiczne poszczególnych miopatii, stanowiące główną podstawę ich rozpoznawania. (red.)
Autorka podaje na wstępie cechy kliniczne miastenii i wskazuje na różnice pomiędzy chorobą a męczliwością mięśni w przebiegu innych procesów. Następnie, po przedstawieniu klinicznego podziału miastenii wg Ossermanna, omówione zostają zasady jej diagnostyki klinicznej. Szczegółowo opisano metody leczenia zarówno objawowego, jak i przyczynowego – immunopresyjnego i operacyjnego. (red.)
W wykładzie omówiono metody wprowadzone w ostatnich latach do badań w dziedzinie genetyki molekularnej. Przyniosły one ogromny postęp wiedzy na temat mechanizmów dziedziczenia niektórych chorób. Postęp ten zilustrowano wynikami badań genetycznych nad dystrofiami mięśniowymi Duchenne'a i Beckera oraz rdzeniowym zanikiem mięśni. (red.)