Opisano mało znany w Polsce, ale dość powszechnie stosowany na świecie podział alkoholizmu wg Cloningera. Podział ten bazuje na etiologii uzależnienia od alkoholu, uwzględnia czynniki genetyczne, predysponujące czynniki osobowościowe, anomalie neuroprzekaźnictwa, początek uzależnienia oraz dane kliniczne (przebieg i obraz kliniczny).
Autorzy zbadali 100 osób uzależnionych od alkoholu (50 hospitalizowanych i 50 leczonych ambulatoryjnie) i stwierdzili, że 1/3 z nich spełnia kryteria alkoholizmu typu 1, a 2/3 – alkoholizmu typu 2 wg Cloningera. U pacjentów szpitalnych typ 1 alkoholizmu był rzadki (18%), natomiast wśród osób leczonych ambulatoryjnie występował niemal w połowie przypadków (48%). Autorzy opisują implikacje tego zjawiska.
U 32 osób uzależnionych od alkoholu (25 mężczyzn i 7 kobiet) wykonano oznaczenia aktywności płytkowej monoaminooksydazy (MAO), osoczowej b-hydroksylazy dopaminy (DBH) i kinetycznych parametrów krwinkowego transportu choliny. Jedynym parametrem znamiennie różnicującym grupę uzależnionych od grupy osób zdrowych była obniżona u osób uzależnionych aktywność MAO. Dotyczyło to zarówno mężczyzn, jak i kobiet i nie różnicowało Cloningerowskich typów uzależnienia 1 i 2. Oba typy uzależnienia różnicował natomiast iloraz aktywności MAO/DBH – znamiennie wyższy w grupie osób z uzależnieniem typu 1.
Autorzy podsumowują wyniki badań dotyczących roli czynników genetycznych i osobowości aleksytymicznej w patogenezie uzależnienia od alkoholu. Na podstawie swoich badań dochodzą do wniosku, że oba te czynniki występują niezależnie od siebie. (red.)
Opracowanie przedstawia założenia i wskazówki dotyczące celów i zasad prowadzenia pomocy duchowej osobom uzależnionym od alkoholu, w różnych okresach ich leczenia (red.).
Autor przedstawia historię ruchu Anonimowych Alkoholików na świecie i w Polsce. Omawia cele i zasady tego ruchu. Objaśnia etapy leczenia przy pomocy programu Dwunastu Kroków. (red.)
Artykuł omawia współczesne metody leczenia alkoholowych zespołów abstynencyjnych. Opisuje typowe postępowanie tzw. detoksykacyjne (klometiazolem i benzodiazepinami), jak i leczenie lekami o selektywnym wpływie na neuroprzekaźnictwo oraz nowe terapie „niekonwencjonalne". (red.)
Autor przedstawił zasadnicze kierunki poszukiwania nowych leków neuroleptycznych, oparte na osiągnięciach farmakologii oraz doświadczeniach klinicznych związanych z tzw. atypowymi neuroleptykami. (red.)
Ostra niealergiczna reakcja na penicylinę prokainową (onrnpp) określana mianem zespołu Hoigné, jest zespołem krótkotrwałych zaburzeń psychicznych. Powszechnie uważa się, że przebycie tej reakcji nie powoduje żadnych odległych następstw. Autor przedstawił wyniki obserwacji klinicznej i badań u 47 osób, które były leczone z powodu przewlekłych zaburzeń psychicznych od chwili przebycia onrnpp. Stwierdzono, że przebycie onrnpp z charakterystycznym śmiertelnym lękiem (doom anxiety) może prowadzić do powstania przewlekłych psychogennych zespołów czynnościowych, najczęściej o obrazie lękowym i hipochondrycznym. Wykluczono organiczne przyczyny choroby. Patomechanizm powstania przewlekłych zaburzeń po onrnpp autor tłumaczy koncepcjami teorii uczenia się. U połowy badanych stwierdzono swoiste „'podłoże"' osobowościowe, na którym rozwinął się proces nerwicowy.
W eseju tym autor przedstawia współczesne problemy związane z AIDS na tle doświadczeń historycznych z wielkimi epidemiami przeszłości, których wystąpieniu towarzyszyły różne postawy moralne, reakcje społeczne i praktyki medyczne. Jest to skrócona wersja tekstu z książki o tym samym tytule. (red.)