Streszczenie
Autorki rozważają źródła i charakter błędów (wykroczeń) oraz wątpliwości etycznych zdarzających się w praktyce klinicznej w psychiatrii. Wskazują na nieostrość rozróżnienia zdrowia i choroby, na specyficzną (komunikacyjną) funkcję objawów zaburzeń psychicznych, na wagę osoby terapeuty, jako podstawowego „narzędzia" terapii, na hermetyczność wielu instytucji psychiatrycznych. Opisują typowe wykroczenia etyczne występujące w poszczególnych grupach diagnostycznych i w kolejnych etapach kontaktu między pacjentem a lekarzem. Zwracają uwagę na odmienność błędów w kontakcie z pacjentami psychotycznymi i niepsychotycznymi, podkreślając wielką łatwość ich powstawania w tym drugim przypadku. (red.)