Autorka przedstawia specyfikę zagadnień rozwiązywanych przez psychiatrię wieku dziecięcego i młodzieżowego. Zwraca uwagę na jej szczególne zadania i trudności oraz, na tym tle, na niedostatki jej rozwoju w Polsce. (red.)
Autorka przeprowadza analizę zaburzeń mowy u dzieci z wczesną i późną postacią autyzmu dziecięcego. Zaburzenia w rozwoju mowy są specyficzne dla każdej z wyróżnionych postaci autyzmu. Analiza patologii rozwoju mowy sugeruje, że inna jest patogeneza autyzmu w omawianych jego postaciach. Ocena nieprawidłowości w rozwoju mowy ma znaczenie dla diagnozy i prognozowania w autyzmie wczesnodziecięcym.
W pierwszej części artykułu omówiono: (a) objawy jadłowstrętu psychicznego, (b) objawy wyniszczenia spowodowane samogłodzeniem, (c) zaburzenia metaboliczne i powikłania patofizjologiczne występujące u chorych na jadłowstręt psychiczny. Następnie przedstawiono współczesne poglądy na temat leczenia jadłowstrętu psychicznego, zwracając uwagę na konieczność działania kompleksowego, mającego na celu poprawę stanu odżywienia chorej, wyrównanie zaburzeń metabolicznych i patofizjologicznych oraz wzmocnienie poczucia autonomii, przyspieszenie tworzenia się poczucia tożsamości i poprawę samooceny. Podkreślono znaczenie psychoterapii indywidualnej, grupowej i rodzinnej. Omówiono leki stosowane w leczeniu jadłowstrętu psychicznego. Zwrócono uwagę na konieczność kontynuowania leczenia po wypisaniu chorej z oddziału.
Na podstawie własnego doświadczenia klinicznego z wprowadzaniem terapii systemowej w stacjonarnym oddziale psychiatrycznym dla młodzieży oraz na podstawie danych z literatury przedmiotu autor dokonuje rozróżnienia między konstruktywistyczną a holistyczną koncepcją systemową stacjonarnej instytucji psychiatrycznej. Tylko tę drugą koncepcję można realizować w ostrym oddziale przyjęciowym spełniającym zadania rejonowe.
Adolescencja, jako jedna z faz cyklu życiowego rodziny wymaga realizowania przez wszystkich członków systemu rodzinnego specyficznych zadań rozwojowych. Trudności w ich realizacji zwiększają niebezpieczeństwo pojawienia się symptomów chorobowych lub zachowań objawowych u dziecka w wieku dorastania. Można wyodrębnić kilka ich specyficznych funkcji, zależnych od charakterystyki rodziny, często bez związku z rozpoznaniem psychiatrycznym. W trudnej sytuacji choroby psychicznej adolescenta rodzina radzi sobie zgodnie ze swą wcześniejszą charakterystyką. Istotne znaczenie mają także pozarodzinne elementy systemu wielorakiego osadzenia pacjenta młodzieżowego.
Celem tej pracy było poszukiwanie związków między atakami paniki i zaburzeniem panicznym a pojawieniem się innych zaburzeń lękowych (wg DSM-IV) u 60 osób w okresie rozwojowym (30 dzieci w wieku 5-14 lat oraz 30 młodocianych w wieku 15-18 lat). Z badanymi oraz ich matkami lub opiekunkami przeprowadzono strukturalizowany wywiad, skonstruowany na podstawie kryteriów rozpoznawania ataków paniki oraz zaburzenia panicznego w DSM-IV. Analizowano dokumentację leczniczą badanych pod kątem przyczyn napadów paniki. Uzupełnieniem były badania ich stanu somatycznego, neurologicznego oraz w razie konieczności badania dodatkowe. U 45% badanych, głównie u osób z aktualnie występującym zaburzeniem lękowym uogólnionym, występowały wcześniej ataki paniki (u 26,7%) – w postaci napadowych lęków samoistnych, najczęściej poprzedzonych hiperwentylacją lub w postaci napadowych lęków sytuacyjnych, a także zaburzenia paniczne (u 18,3% badanych). Należy przypuszczać, że istnieją związki między występowaniem zaburzenia panicznego a zaburzeniem lękowym uogólnionym wymagające dalszych badań.
Przeprowadzono badania ankietowe wśród ekspertów, mające na celu ocenę wartości diagnostycznej 79 różnych wskaźników uwzględnianych przy rozpoznawaniu patologii mózgowej u dzieci i młodzieży. Statystyczna weryfikacja otrzymanych wyników pozwoliła na opracowanie zestawu szczególnie przydatnych wskaźników organicznego uszkodzenia OUN.
Autorki podjęły próbę opracowania schematu postępowania przy rozpoznawaniu patologii mózgowej i organicznych zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży. W tym celu przeprowadzona została dwustopniowa weryfikacja różnych wskaźników organicznego uszkodzenia OUN.
Porównano częstość występowania czynników organicznych, zaburzeń psychicznych rozwojowych i zaburzeń psychicznych wśród krewnych w 2 grupach pacjentów w wieku 7-14 lat i 15-19 lat. Patologię ciąży i porodu oraz czynniki organiczne w okresie niemowlęcym stwierdzono istotnie częściej w grupie dzieci młodszych, natomiast organikę w okresie szkolnym w grupie młodzieży. Zaburzenia psychiczne rozwojowe występowały istotnie częściej w grupie dzieci w wieku od 7 do 14 lat, były to zaburzenia łaknienia, zaburzenia funkcji zwieraczy, nadpobudliwość psychoruchowa, deficyty fragmentaryczne i zaburzenia zachowania. Rodzinne występowanie zaburzeń psychicznych obserwowano istotnie częściej w grupie młodzieży, natomiast nadużywanie alkoholu i uzależnienie wśród rodzin dzieci młodszych.
Artykuł analizuje specyficzne cechy różniące terapeutyczną grupę młodzieżową od innych grup. Opisuje funkcję, jaką pełni grupa rówieśnicza w rozwojowej fazie dorastania oraz trudności, jakie napo tyka terapeuta prowadzący psychoterapię grupową pacjentów młodzieżowych. Trudności te dotyczą głównie motywacji pacjentów do terapii, a także stosunku do terapeuty.
Autorka opisuje organizację i metody pracy toruńskiego oddziału dziennego dla dzieci w wieku 3-8 lat oraz oddziału stacjonarnego dla młodzieży.
Na przykładzie przypadku 15-letniej Hanny przedstawiono metody terapii pacjentek leczonych z powodu jadłowstrętu psychicznego, stosowane w oddziale młodzieżowym w Toruniu ze zwróceniem uwagi na konieczność podejścia holistycznego.
Przedstawiono zasady działania oraz charakterystykę populacji pacjentów ambulatoryjnego ośrodka terapii rodzin wykorzystującego w pracy podejście systemowe. Więcej uwagi poświęcono leczeniu osób z zaburzeniami odżywiania się, ilościowo przeważających wśród ogółu pacjentów ośrodka. (red.)
Przedstawiono zasady pracy i doświadczenia zespołu leczenia domowego dla dzieci i młodzieży w Krakowie, wykorzystującego w pracy myślenie systemowe. Wskazano na zróżnicowany charakter rozwiązywanych problemów i koniecznych interwencji. (red.)
Artykuł jest próbą opisu sytuacji rodzinnej 9 pacjentów młodzieżowych hospitalizowanych z powodu zaburzeń psychicznych w oddziale stacjonarnym Kliniki Psychiatrii Dzieci i Młodzieży w Krakowie, których jedno z rodziców przez dłuższy czas przebywało na emigracji zarobkowej. Analizowano związki między wystąpieniem trudności u dzieci a decyzjami rodziców o wyjeździe, przedłużaniu pobytu i powrocie. (red.)
Praca przedstawia poglądy pacjentów na temat przymusu w psychiatrii, wyrażone w odpowiedziach na ankietę sporządzoną w oparciu o projekt ustawy o ochronie zdrowia psychicznego z maja 1993 r. Wypowiedzi chorych analizowano pod kątem ich zgodności z rozwiązaniami przewidywanymi w projekcie ustawy. Wyodrębniono grupy ankietowanych, prezentujących poglądy radykalne lub liberalne oraz zwolenników medycznej lub prawno-administracyjnej procedury postępowania z pacjentem przyjętym i leczonym w szpitalu bez zgody. Pacjenci szpitali psychiatrycznych uznają potrzebę poszerzenia wskazań dla zastosowania przymusu w psychiatrii w porównaniu z przewidywanymi w projekcie ustawy oraz opowiadają się za medycznym modelem opieki psychiatrycznej, akceptując stosowane dotąd, tradycyjne rozwiązania.
Praca przedstawia poglądy pracowników szpitali psychiatrycznych na temat przymusu w psychiatrii. Opinie zebrano przy pomocy ankiety, sporządzonej na podstawie projektu ustawy o ochronie zdrowia psychicznego z maja 1993 r. Personel szpitali psychiatrycznych prezentuje opinie zgodne z przewidywanymi ustawowo, jeśli chodzi o zastosowanie przymusu w psychiatrii, wskazując na konieczność poszerzenia wskazań dla pewnych rodzajów procedury przymusu. Pracownicy nie opowiadają się za rozwiązaniami liberalnymi lub radykalnymi, akceptując stosowane dotąd rozwiązania tradycyjne, co wiąże się z wyborem medycznego spojrzenia na leczenie psychiatryczne.
Praca przedstawia opinie studentów VI roku Akademii Medycznej na temat przymusu w psychiatrii. Opinie zebrano przy pomocy ankiety przygotowanej w oparciu o projekt ustawy o ochronie zdrowia psychicznego z maja 1993 r. Studenci wyrażają opinie w znacznej mierze zgodne z warunkami przewidywanymi przez projekt ustawy, wskazując na konieczność poszerzenia wskazali dla zastosowania w pewnych sytuacjach przymusu w psychiatrii. Studenci nie przyjmują postaw liberalnych bądź radykalnych i akceptują medyczny wariant procedury postępowania z pacjentem przyjętym i leczonym bez zgody w szpitalu psychiatrycznym.
Praca zestawia poglądy personelu i pacjentów szpitali psychiatrycznych oraz studentów VI roku medycyny na temat przymusu w psychiatrii. Opinie zebrano przy pomocy ankiety, sporządzonej w oparciu o projekt ustawy o ochronie zdrowia psychicznego z maja 1993 r. Odpowiedzi przeanalizowano pod kątem zgodności z ustawą, wyodrębniono grupy ankietowanych prezentujących liberalne bądź radykalne poglądy, preferujących medyczny lub prawno-administracyjny model opieki psychiatrycznej. Uzyskane wyniki wykazują dużą zbieżność opinii we wszystkich badanych grupach, medykalizację postaw, potrzebę rozszerzenia wskazań do zastosowania przymusu w psychiatrii poza rozwiązania ustawowe.
Przedmiotem rozprawy jest zjawisko zmiany fazy z depresyjnej na maniakalną w przebiegu leczenia choroby afektywnej dwubiegunowej. Przedmiotem analizy jest 118 epizodów zmiany fazy obserwowanych u 333 chorych leczonych w oddziale chorób afektywnych. (red.)
W artykule zestawiono doniesienia na temat bruksizmu, wciąż mało poznanego zaburzenia leżącego w sferze zainteresowań stomatologów, neurologów, neurofizjologów i psychiatrów.