Archiwum 1992–2013

Praca omawia podstawowe zasady klasyfikowania zaburzeń afektywnych w systemach ICD-10 i DSM-IV oraz przytacza i porównuje kategorie diagnostyczne definiowane w obu tych systemach.

Praca przedstawia rozwój koncepcji tego niedawno wyodrębnionego zaburzenia oraz jej podstawowe właściwości epidemiologiczne, diagnostyczne i kliniczne. (red.)

Przedstawiono najważniejsze informacje ukazujące miejsce sezonowej choroby afektywnej wśród wszystkich zaburzeń afektywnych, jej specyfikę kliniczną oraz zasady fototerapii. (red.)

Omówiono rolę czynników biologicznych w patogenezie chorób afektywnych. Predyspozycja genetyczna odgrywa ważną rolę w etiologii choroby dwubiegunowej. Prowadzone są poszukiwania zaburzeń w obrębie ośrodkowych układów neuroprzekaźnikowych w zespołach depresyjnych. Ich natura jest wciąż nieznana. Stwierdzane nieprawidłowości funkcjonowania osi limbiczno-podwzgórzowo-przysadkowo-nadnerczowej są zgodne z hipotezą predyspozycji-stresu.

Omówione zostały współczesne badania i zalecenia dotyczące profilaktyki nawrotów w jedno- i dwubiegunowej chorobie afektywnej. (red.)

Omówiono najważniejsze zasady prowadzenia leczenia za pomocą różnych leków depresyjnych oraz sposoby rozwiązywania podstawowych decyzji związanych z leczeniem depresji. (red.)

Praca omawia miejsce, najważniejsze wskazania i zasady stosowania elektrowstrząsów w leczeniu chorób afektywnych. (red.)

Praca omawia teoretyczne podstawy i praktyczne rozwiązania wykorzystywane w leczeniu zaburzeń afektywnych przy pomocy terapii poznawczej. (red.)

Przedstawiono kryteria Hoffa, którymi należy się kierować przy rozpoznawaniu tzw. anormalnej reakcji na alkohol. Przytoczono poglądy autorów polskich (od lat sześćdziesiątych do chwili obecnej) na tę reakcję i jej wpływ na ocenę poczytalności.

Leczenie toksyną botulinową A stało się w ostatnich latach uznaną i wysoce skuteczną metodą leczenia ogniskowych dystonii i połowiczego kurczu twarzy. Obecnie wydłuża się lista potencjalnych, nowych wskazań do leczenia tym preparatem. Autor przedstawia aktualny stan wiedzy na temat leku poparty własnym kilkuletnim doświadczeniem w jego stosowaniu.

Celem pracy była ocena przydatności testów uczenia się w diagnozie różnicowej depresji i rozlanych lub rozsianych uszkodzeń mózgu. Zbadano dwie grupy pacjentów. Pierwsza grupa składała się z 21 pacjentów (14 kobiet, 7 mężczyzn) z umiarkowanie nasiloną depresją endogenną. Drugą grupę stanowiło 21 osób (13 kobiet, 8 mężczyzn) z niewielkiego stopnia rozlanym uszkodzeniem mózgu. Uzyskane wyniki wskazują, że ilościowe oszacowanie zdolności uczenia się jest mało przydatnym wskaźnikiem w diagnozie różnicowej. Badane grupy nie różniły się miarami rozpoznawania oraz ogólnym poziomem wykonania testów uczenia. Jednakże dane wskazywały na jakościowe różnice pomiędzy grupami pacjentów. U osób z uszkodzeniem mózgu stwierdzono znamiennie większy efekt świeżości w teście uczenia się wzrokowo-przestrzennego oraz istotnie więcej pomyłek w próbie rozpoznawania słuchowo-werbalnego. Rezultaty interpretowano w kategoriach teorii wyjaśniającej zapominanie deficytem wydobycia materiału z pamięci z uwzględnieniem wpływu motywacji na ten proces.

Artykuł przedstawia przegląd najnowszych prac na temat zaburzeń procesów poznawczych występujących u osób z rozpoznaniem schizofrenii (rodzaj, wpływ na przebieg i obraz kliniczny schizofrenii). Przeprowadzone do tej pory badania wykazały, że nie ma jednego, charakterystycznego dla całej populacji chorych na schizofrenię, wzorca zaburzeń procesów poznawczych. Zdaniem wielu autorów poważne deficyty poznawcze charakteryzują przede wszystkim grupę pacjentów z wyraźnymi objawami negatywnymi, potwierdzonym w badaniach obrazowych lub w badaniu neurologicznym uszkodzeniem o.u.n., złym przystosowaniem przedchorobowym i stanowią (podobnie jak niski przedchorobowy IQ) niekorzystny czynnik prognostyczny.