Streszczenie
Najnowsze klasyfikacje zaburzeń psychicznych DSM-IV i ICD-10 porzucają koncepcję nerwicy, jako zaburzenia psychicznego oddzielnego typu. W DSM-IV jest to następstwo całościowego postrzegania zaburzeń psychicznych bez rozdzielania na „części": somatyczną i psychiczną oraz grupowania ich wokół podstawowych fenomenów psychopatologicznych (myślenie, nastrój, lęk). Kompromisowy charakter ICD-10 wyraża się w braku stanowiska, co do natury zaburzeń psychicznych oraz przyjęciu kryterium „pokrewieństwa tematycznego" przy konstruowaniu podziału. W konsekwencji z obu tych systemów usunięto kategorię diagnostyczną nerwicy, pozostawiając jedynie nazwę w ICD-10 – ze względów historycznych. W związku z tym w kryteriach diagnostycznych poszczególnych kategorii, w tym zaburzeń traktowanych dawniej, jako nerwicowe ICD-10, mimo zachowania nazwy, nie zawiera żadnych przesłanek odnoszących się do ich patogenezy, ani mechanizmu powstawania czy utrzymywania się. Być może ułatwia to przypisywanie zaburzeń do poszczególnych kategorii i ułatwia statystykę, jest jednak mało przydatne w planowaniu leczenia i prowadzeniu badań naukowych nad zaburzeniami nerwicowymi. Rozwiązanie takie jest całkowicie obce tradycji psychoanalitycznej w psychiatrii, która eksponowała znaczenie mechanizmu powstawania nerwic, nie rezygnując równocześnie z całościowego ujmowania człowieka i jego dysfunkcji.