Streszczenie
Cel. Około 1% populacji choruje na schizofrenię. Dalsze kilka procent ludzi jest dotkniętych tą chorobą pośrednio poprzez wspólne życie bądź częste przebywanie z chorymi na schizofrenię. Stąd następstwa choroby indywidualne i społeczne schizofrenii paranoidalnej stanowią ważny temat dla współczesnego społeczeństwa.
Metoda. Badaniem pierwotnie objęto 90 chorych na schizofrenię paranoidalną hospitalizowanych w Klinice Psychiatrii PAM w Szczecinie w latach osiemdziesiątych. Zbierano szczegółowe dane o stanie psychicznym i fizycznym pacjentów, wykonano szereg badań laboratoryjnych, w tym hormonalnych. Na badanie kontrolne zgłosiło się obecnie 41 spośród tych pacjentów. Poddano analizie status rodzinny i zawodowy chorych. Zbadano ich stan zdrowia psychicznego oraz fizycznego, w tym występowanie objawów ubocznych przewlekłego leczenia neuroleptykami. Zastosowano skale: BPRS, PANSS, „Skalę objawów pozapiramidowych" Simpson-Angus, „Skalę późnych dyskinez". Skali MOS SF-36 użyto do subiektywnej oceny jakości życia pacjentów.
Wyniki. Większość chorych objętych badaniem katamnestycznym ujawnia inną niż paranoidalna symptomatykę schizofrenii. Analiza funkcjonowania indywidualnego i społecznego pacjentów potwierdziła, że schizofrenia paranoidalna wpływa negatywnie na życie rodzinne, stan ekonomiczny, także kontakty chorych w środowisku. Stan fizyczny większości poddanych badaniu osób nie wykazywał patologii. Można uznać, że zarówno schizofrenia paranoidalna, jak i wieloletnie leczenie neuroleptykami nie wpłynęło na stan zdrowia fizycznego pacjentów. Chorzy ocenili swoją jakość życia jako średnią. Ich niezadowolenie budzą zwłaszcza własna witalność oraz ogólny stan zdrowia fizycznego i psychicznego.