Streszczenie
Cel. Pacjenci w wieku podeszłym, cierpiący na zaburzenia psychotyczne, samotni i opuszczeni są grupą licznie reprezentowaną w obszarze oddziaływania psychiatrii środowiskowej. Piśmiennictwo dotyczące leczenia i rehabilitacji tych pacjentów jest dość ubogie – starość w „nowoczesnych" czasach nie jest tematem mile widzianym. Celem tego tekstu jest przybliżenie dylematów związanych z leczeniem pacjentów starych i samotnych ze względu na specyficzne znaczenie i charakter ich choroby.
Opis przypadku. Ilustracją jest opis przypadku 70-letniej pacjentki, chorującej na zaburzenia urojeniowe, której objawy, sytuację życiową a także przebieg leczenia można uznać za typowe dla pewnej grupy pacjentów w wieku podeszłym, żyjących w samotności. Stan pacjentki pozwalał na podjęcie kontaktu w miejscu zamieszkania i nie uzasadniał konieczności podjęcia działań wbrew jej woli.
Komentarz. Pomoc psychologiczna i psychiatryczna osobom starszym i osamotnionym powinna uwzględniać szerszy kontekst, w jakim występuje u nich choroba psychiczna i powinna być w miarę możliwości dostosowana do etapu życia, możliwości i specyficznych ograniczeń tych pacjentów. Czasami – być może – wyleczenie objawów choroby psychicznej nie jest najważniejszym, co dla starego człowieka można zrobić.