Streszczenie
Do dnia dzisiejszego pojęcie pseudodemencji jest niejednoznaczne. Od czasu wprowadzenia do psychiatrii angloamerykańskiej w 1952 r. pojęcie to uległo znacznemu rozszerzeniu. Początkowo zaliczano do niej objawy histeryczne ze skargami na zaburzenia poznawcze i zespół Gansera, a następnie zaczęto definiować pseudodemencję, jako współwystępowanie depresji i otępienia. Ostatnio kliniczne pojęcie otępienia depresyjnego coraz częściej odnosi się do stwierdzanego w obiektywnych testach neuropsychologicznych i skalach psychopatologicznych współistnienia objawów obu tych zespołów. Dużą pomocą w uściślaniu definicji są badania obrazowe mózgu stwierdzające być może wspólną lokalizację zmian anatomicznych dla depresji i otępienia. Nadal, niestety, są to często klinicznie stany nieodróżnialne. W związku z częstością występowania takich zespołów polecane jest stosowanie terapii przeciwdepresyjnej lekami niewpływającymi na funkcje poznawcze. Zastosowanie leczenia przeciwdepresyjnego może pomóc ok. 20% osób z rozpoznawanym zespołem otępiennym i zmniejszyć poczucie beznadziejności u opiekunów tych chorych.