Streszczenie
Na przykładzie historii dwóch pacjentów pozostających w opiece środowiskowej, autorka analizuje proces włączania pacjenta do terapii. Pokazuje, jak metodą stałego utrzymywania kontaktu z pacjentem oraz realizowania jego bieżących potrzeb można uzyskiwać pozostawanie pacjenta poza szpitalem, a czasem, po latach, zmieniać jego postawę wobec leczenia. Proponuje odejście od myślenia, jak uzyskać stosowanie się pacjenta do zaleceń lekarza na rzecz myślenia o potrzebach pacjenta i rzeczywistej z nim współpracy.