Streszczenie
Cel. Przegląd stanu wiedzy na temat selegiliny, jednego z najczęściej stosowanych leków w neurologii i geriatrii (choć budzącego wiele kontrowersji).
Poglądy. Selegilina jest selektywnym, nieodwracalnym inhibitorem monoaminooksydazy typu B (MAO-B). W ciągu ostatnich lat ukazało się wiele prac na temat wartości, bezpieczeństwa i klinicznego jej zastosowania, które porządkują naszą wiedzę o leku i powinny skłaniać do racjonalnego jej stosowania. Selegilina jest lekiem o słabym działaniu, zmniejszającym objawy choroby Parkinsona, polecanym do leczenia wczesnego okresu choroby. Według wielu autorów pozwala to odłożyć w czasie moment włączenia lewodopy, a także podczas stosowania jej w połączeniu z lewodopą obniżyć jej dawkę. Najwięcej nadziei wiązano jednak z neuroprotekcyjnym działaniem selegiliny, którego jednakże w sposób jednoznaczny nie udało się potwierdzić. Działanie neuroprotekcyjne selegiliny polegać miało na zmniejszeniu nasilenia powstawania wolnych rodników (teoria stresu oksydacyjnego) w procesie rozkładu dopaminy przez MAO-B. Nowe nadzieje budzą badania nad neuroprotekcyjnym działaniem dezmetyloselegiliny, jednego z metabolitów selegiliny, który działa jednak nie poprzez zahamowanie MAO-B, ale poprzez wpływ na zjawiska apoptozy. Selegilina badana była także w leczeniu zaburzeń poznawczych i zachowania w chorobie Alzheimera, w narkolepsji, zespole nadpobudliwości ruchowej i zaburzeń uwagi u dzieci.
Wnioski. Selegilina jest lekiem o słabym działaniu objawowym i niepotwierdzonym (ale przez wielu autorów podzielanym), działaniu neuroprotekcyjnym. Jej zastosowanie w chorobie Alzheimera, narkolepsji oraz chorobie tików wymaga dalszych badań. Należy pamiętać, że nie jest ona całkowicie pozbawiona działań ubocznych i wchodzi w liczne interakcje z innymi lekami, co jest szczególnie ważne u ludzi starszych.