Streszczenie
Cel. Praca wiąże się z prowadzonymi w I Klinice Neurologicznej IPiN badaniami epidemiologiczno-klinicznymi nad chorobą Creutzfeldta-Jakoba w Polsce. Celem pracy była próba wyjaśnienia przyczyny rozbieżności w toku rozumowania diagnostycznego między lekarzami kierującymi na badania a rozpoznaniami ustalonymi w Klinice.
Badane osoby i metoda. Od roku 1996 do 2000 hospitalizowano 62 pacjentów skierowanych z podejrzeniem choroby Creutzfeldta-Jakoba. Przeprowadzono analizę objawów stanowiących uzasadnienie skierowania z podejrzeniem choroby Creutzfeldta-Jakoba oraz wyselekcjonowano grupy pacjentów wg rozpoznań ustalonych w Klinice.
Wyniki. U 18 osób z tej grupy potwierdzono rozpoznanie choroby Creutzfeldta-Jakoba, u 44 pacjentów po badaniach klinicznych postawiono inną diagnozę. Najwięcej chorych (27/44) miało rozpoznanie kliniczne choroby Alzheimera, choroby Huntingtona, encefalopatii pozapalnej oraz różnych chorób zwyrodnieniowych. Wnioski. Główne przyczyny błędnych rozpoznań lekarzy kierujących do Kliniki to, jak się wydaje, nieuwzględnianie kryteriów diagnostycznych dla choroby Creutzfeldta-Jakoba, a w szczególności brak analizy czasu trwania i dynamiki choroby oraz niedostateczna znajomość typu zaburzeń poznawczych w różnych chorobach układu nerwowego.