Streszczenie
Cel. Badanie dyfuzyjne MR znalazło zastosowanie w badaniach ośrodkowego układu nerwowego, w szczególności w rozpoznaniu ostrego udaru niedokrwiennego w jego wczesnej fazie, oraz w badaniach zaburzeń w strukturze istoty białej w różnych schorzeniach, od urazów do schizofrenii czy dysleksji, jak również w diagnostyce różnicowej pomiędzy chorobami nowotworowymi i zakaźnymi.
Poglądy. Wzrastająca rola DWI w diagnostyce MR spowodowała, że dyfuzja jest obecnie dostępna nie tylko na aparatach 1,5-3 T, ale również na innych aparatach o natężeniu pola magnetycznego 0,2-0,3 T. Badanie DWI łącznie z mapą ADC wykazuje wysoką czułość (>95%) i specyficzność w diagnozowaniu ostrego udaru niedokrwiennego. Na obrazach DWI tylko świeży udar wykazuje wzmocnienie sygnału, obszar przewlekłego udaru ma hipointensywny sygnał. Zmiany nowotworowe, głównie glejaki i przerzuty, oraz towarzyszący im obrzęk cechuje obniżony sygnał DWI oraz normalny bądź lekko podwyższony sygnał ADC. Torbiel skórzasta i torbiel pajęczynówki prezentują się podobnie na konwencjonalnych obrazach MR, ale DWI różnicuje te patologie - torbiel skórzasta ma hiper-, a torbiel pajęczynówki hipointensywny sygnał. W przypadku różnicowania obrzęku naczyniopochod-nego i cytotoksycznego przydatna jest mapa ADC - obrzęk naczyniopochodny ma niezmieniony lub nieznacznie podwyższony sygnał, a cytotoksyczny obniżony sygnał. W zapaleniach bakteryjnych stwierdza się w obrębie zmiany hiperintensywny sygnał na obrazie DWI i hipointensywny na mapie ADC.
Wnioski. Badanie DWI pomaga również w różnicowaniu pomiędzy świeżymi a starymi ogniskami demielinizacji w stwardnieniu rozsianym. Badanie D WI potrafi wykryć cechy uszkodzenia tkanki wcześniej niż jakakolwiek inna technika obrazowa, a także ujawnić choroby niewidoczne w rutynowym badaniu MR i TK.