Streszczenie
Cel. Wyniki badań, w których oceniano poziomy peptydów Aß w osoczu chorych z chorobą Alzheimera (ch.A.) są sprzeczne. Wzrost stężeń Aß raportowano konsekwentnie wyłącznie w grupie chorych z mutacjami w genach dla ßAPP i presenilin. W grupie chorych ze sporadyczną postacią ch.A. niektórzy badacze obserwowali wzrost stężeń Aß1-42, inni nie stwierdzali różnic w porównaniu z grupą kontrolną. Badania wskazują ponadto, że podwyższone poziomy Aß mogą być wykryte na wiele lat przed pojawieniem się objawów klinicznych ch.A.; nie były one jednak dotąd oceniane u chorych z łagodnymi zaburzeniami poznawczymi (ł.z.p.).
Metoda. Oznaczono jednorazowo poziomy peptydów Aß1-40 i Aß1-42 u 54 chorych z ch.A., 39 osób z amnestyczną postacią ł.z.p. i 35 z grupy kontrolnej bez zaburzeń poznawczych; zastosowano komercyjnie dostępny test z wykorzystaniem kolorymetrycznej metody „sandwich" ELISA (BioSource Intl, Inc).
Wyniki. Średnie stężenia Aß1-42 były istotnie wyższe w porównaniu do zarówno chorych z ch.A. (p<0,001), jak i grupy kontrolnej (p<0,001), podczas gdy nie stwierdzono różnic w stężeniach Aß1-40. Nie obserwowano zależności między poziomami Aß a wiekiem ani nasileniem otępienia. Wskaźnik Aß1-40|Aß1-42 okazał się odróżniać grupę osób z ł.z.p. zarówno od chorych z ch.A., jak i od grupy kontrolnej przy wartości odcięcia <3,8 (analiza ROC).
Wnioski. Wprawdzie średnie poziomy peptydów Aß różnią się w badanych grupach, to jednak ich użyteczność jako markera diagnostycznego jest wątpliwa; obiecującym markerem może być wskaźnik AP1-40|Aß1-42. Badań podłużnych wymaga ocena wartości predykcyjnej podwyższonych poziomów Aß1-42 w grupie osób z ł.z.p. dla „konwersji" do ch.A.