Streszczenie
Cel. Przedstawiono historię pojęcia, badania i praktyczne aspekty tzw. „odwracalnego otępienia".
Przegląd. Rozpowszechnienie potencjalnie odwracalnych przyczyn deficytu funkcji poznawczych i otępienia w populacjach klinicznych było przedmiotem relatywnie niewielu badań. Z przeglądu literatury wynika, że dokładnej diagnostyki wymagają zwłaszcza pacjenci młodsi i z niewielkim nasileniem zaburzeń, w tej bowiem grupie chorych częstość występowania „ odwracalnego otępienia" jest największa. Staranna diagnostyka i wykrywanie potencjalnych przyczyn otępienia nie przekłada się na skuteczne leczenie; dane z metaanaliz wskazują na wartość wskaźnika rzeczywistej odwracalności na poziomie ok. 1%.
Wnioski. Ponieważ większość chorych z małym nasileniem zaburzeń funkcji poznawczych trafia do lekarzy pierwszego kontaktu, powinni oni posiadać odpowiednie przygotowanie fachowe oraz dostęp do badań diagnostycznych (w tym obrazowania) umożliwiających skuteczną diagnostykę różnicową.