Streszczenie
Cel. Poszukiwanie i analiza alternatywnych w stosunku do obecnie obowiązujących sposobów myślenia na temat farmakoterapii chorób psychicznych.
Metoda. Praca omawia publikacje dotyczące pierwszych lat po wprowadzeniu farmakoterapii do praktyki psychiatrycznej, głównie w odniesieniu do schizofrenii. Prace pochodzą z lat 1955-1961, z ośrodka w Kanadzie, a ich autorami są autorzy o orientacji psychoanalitycznej. Dotyczą następujących leków: rezerpina, lewomepromazyna, trifluoperazyna i azacyklonol.
Wnioski. Autorzy tych prac dokonują rozróżnienia pomiędzy niezindywidualizowanym działaniem farmakologicznym leku a indywidualnym działaniem terapeutycznym, w kontekście ogólnej sytuacji pacjenta. Przedmiotem obserwacji była także próba odpowiedzi na pytanie, czy podanie leku zmienia coś w naturalnym przebiegu choroby. Przyjmowano przy tym założenie o dwufazowym działaniu farmakoterapii. Według sposobu myślenia przyjętego przez autorów, biologiczne działanie leku to tylko wstęp do ostatecznego wyniku terapii. Ten ostateczny wynik zależy od ,, wpasowania " się działania leku w konfigurację osobistych, rodzinnych i społecznych uwarunkowań pacjenta. Czyniono także spostrzeżenia na temat wagi czynnikówprzeniesieniowych iprzeciwprzeniesieniowych dla efektów leczenia. Niekiedy to właśnie relacja z lekarzem lub wewnątrzpsychiczne uwarunkowania samego lekarza decydują o wynikach prowadzonej terapii farmakologicznej.