Streszczenie
Cel. Przedstawienie przypadku zaburzeń dysmorficznych ze zwróceniem uwagi na możliwość błędnego rozpoznania i związane z tym niepowodzenia terapeutyczne.
Przypadek. W trakcie obserwacji klinicznej 28-letniego pacjenta skierowanego z rozpoznaniem schizofrenii paranoidalnej wykluczono proces psychotyczny i zwrócono uwagę na dysmorficzny charakter zaburzeń. Mężczyzna od 24 roku życia wycofał się z relacji społecznych, zaprzestał pracy, czas spędzał na rozmyślaniach na temat swojego wyglądu, pojawiły się u niego zaburzenia myślenia o charakterze urojeń. Dotychczasowe leczenie nie spowodowało remisji objawów.
Komentarz. Wystąpienie zaburzeń obrazu własnego ciała, także jeśli przybierają formę urojeń, powinno wzbudzić czujność diagnostyczną. Dowody kliniczne i wyniki badań przemawiają za stosowaniem selektywnych inhibitorów wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) jako leków pierwszego wyboru w farmakoterapii zaburzeń dysmorficznych (body dysmorphic disorder, BDD). W leczeniu BDD, również w postaci urojeniowej, korzyści ze stosowania neuroleptyków pozostają niejasne.