Streszczenie
Cel. Przedstawienie diagnostyki i rehabilitacji pacjentów z rozpoznanym zespołem odpychania w oparciu o doświadczenia własne autorki.
Poglądy. Zespół odpychania stanowi znane w neurologii i rehabilitacji neurologicznej zaburzenie orientacji ciała w płaszczyźnie czołowej. Główną przyczynę zespołu odpychania stanowią uszkodzenia mózgu, zarówno o podłożu udarowym, jak i nie spowodowane przez udar. Zespół odpychania jest charakteryzowany głównie poprzez: (1) wychylenie pacjenta w stronę porażonej strony ciała i (2) opór na próby przywrócenia go do pozycji pionowej. W literaturze brak jest szczegółowych doniesień w zakresie terapii tego schorzenia. Obserwuje się efektywność i przydatność w praktyce klinicznej przedstawionego w pracy postępowania rehabilitacyjnego. Pacjenci odzyskiwali zdolność do przyjmowania poprawnej pozycji pionowej po stosunkowo krótkim czasie rehabilitacji prowadzonej zgodnie z przedstawionymi zasadami. Jest to tym istotniejsze, że w klasycznym modelu rehabilitacji pacjentów po uszkodzeniu ośrodkowego układu nerwowego nie dokonuje się diagnostyki i terapii zespołu odpychania, co oznacza brak alternatywnego podejścia terapeutycznego.
Wnioski. Niewłaściwa diagnoza zespołu odpychania może powodować błędną interpretację zachowania pacjenta oraz wdrożenie niewłaściwej terapii, co będzie oddziaływać negatywnie na efektywność i czas trwania całej terapii. Zagadnienie zespołu odpychania wymaga dalszych badań klinicznych.