Streszczenie
Cel. Zakwalifikowanie przez psychiatrów treści wypowiedzi pacjentów jako sądów urojeniowych bądź nie urojeniowych może częściowo zależeć od precyzji definicji urojeń. Aktualnie obowiązująca definicja może być niedostatecznie precyzyjna. Może ona trafnie kwalifikować urojenia obecne w ostrym okresie psychozy, ale niedostatecznie odróżniać je od nieadekwatnych bądź dziwacznych sądów poznawczych obecnych w okresie po skutecznym leczeniu przeciwpsychotycznym. Celem badania było dokonanie oceny, czy aktualne rozumienie urojeń przez praktykujących psychiatrów zapewnia jednoznaczną kwalifikację treści wypowiadane przez pacjentów jako sądów urojeniowych bądź nie urojeniowych.
Metoda. Zbadano przy pomocy kwestionariusza 62 osoby, lekarzy psychiatrów (58% z II stopniem specjalizacji). Kwestionariusz zawierał opis hipotetycznego przypadku pacjenta wraz z pytaniami o kwalifikowanie podanych w nim treści jako urojeń lub nie-urojeń. Pytano także o prognozowaną odpowiedź na leczenie farmakologiczne.
Wyniki. Wszyscy badani ocenili jako urojeniowe sądy pacjenta wypowiadane w ostrym okresie psychozy. W odniesieniu do wypowiedzi pacjenta w okresie po leczeniu psychozy 73% lekarzy zakwalifikowało je jako urojenia, a 27% było zdania, że nie są to sądy urojeniowe. W grupie osób kwalifikujących treści wypowiadane przez pacjenta po leczeniu jako urojeniowe znaczny odsetek osób stwierdzał, że odpowiedź na leczenie farmakologiczne jest odmienna w odniesieniu do sądów z ostrego okresu psychozy i sądów wypowiadanych po jej leczeniu.
Wnioski. Aktualnie obowiązująca definicja urojeń nie jest jednoznaczna i wymaga doprecyzowania.