Streszczenie
Toczy się obecnie szeroka dyskusja nad tym, czy zaburzenie dwubiegunowe i pokrewne zaburzenia, które mają wspólne objawy przedmiotowe i podmiotowe, lecz są obecnie defi niowane jako odrębne jednostki kliniczne w DSM-IV i ICD-10, być może lepiej byłoby charakteryzować jako składowe szerzej defi niowanego „spektrum dwubiegunowego". Z myślą o spektrum zaproponowano możliwość poszerzenia diagnozy zaburzenia dwubiegunowego. W tym artykule omówiono pewne podstawy teoretyczne rozszerzonego schematu diagnozy z perspektywy zarówno klinicznej, jak badawczej, uwzględniając jego potencjalne wady. Ostatecznym celem poszerzenia diagnozy zaburzenia dwubiegunowego jest dążenie do identyfi kacji jakiejś wspólnej etiopatogenezy tych stanów chorobowych po to, by lepiej ukierunkować leczenie. W tym celu w badaniach nad zaburzeniem dwubiegunowym coraz bardziej poszerza się populacje pacjentów, aby zidentyfi kować obiektywne markery (znaczniki) biologiczne lub endofenotypowe, niedostępne obserwacji fenomenologicznej. Chociaż to podejście przyniosło i prawdopodobnie będzie nadal przynosiło korzystne rezultaty, zbliżająca się publikacja poprawionych wersji DSM-IV oraz ICD-10 skłoni do coraz wnikliwszej analizy systemów diagnostycznych w psychiatrii i do nacisku na re-ewaluację naszych koncepcji zaburzenia dwubiegunowego. Dopóki jednak badania naukowe nie dostarczą spójnych i zbieżnych danych świadczących o trafności szerszej koncepcji diagnostycznej, należy zachować ostrożność w sprawie poszerzenia diagnostyki klinicznej o wymiarowe spektrum dwubiegunowe.